了湖水中。湖岸是深陡的,她的另一只脚怎么也把持不住身体的平行,只听“扑通”一声,她便跌进了湖里。那冰冷彻骨的湖水立即灌进了她的全身,但是,她一声“救命”也没有喊,她觉得这是妈妈将她拥抱。她不能挣脱,更不能抗拒,虽然她是会游泳的。她一任自己轻轻地向湖底更深处沉去……湖水一下便迅速地没过了她的头顶,她的眼前是更大的一片黑暗,就象是进入了另外一个黑暗的夜空,也是没有一颗星辰的巨大的夜空里。她不但感受不到了湖水的冰凉,她反而有一种投入母体怀抱的温暖。她希望自己就这样永远地沉落下去,这种沉落竟给了她一种向高空飞升的感觉。
然而,正当她不住地“飞升”时,猛地有一只手不知从何处伸来,一触碰着她便紧紧地抓住了她。她心里一陈惊喜:“难道是妈妈来接我来了?”她的双手紧紧地握住了那一只手,那一只手很有力,抓住她不住地把她向上提……她想要叫一声“妈妈!”问问她要带她到哪里去。但是,她刚一张口,冰冷的湖水便灌进了她嘴里。她想要吐出来,那湖水却象长了腿似的,一下子全跑进了她的胃里。
她被那一只手连拖带拽地拉出了水面。黑暗中,她几近昏迷的眼睛也辨不出拉她的是什么人,在她的心里,一直还当做是妈妈在招引她呢。紧接着,那一只手又把她用力拖上了湖岸,一阵寒冷的夜风吹来,她立时感到冰冷异常,她觉得瞬间被大地冰冻起来了,她本已不太清醒的头脑一下子便失去了知觉。
新年的钟声已经敲响了,但是碧莲怎么也不会听到了。她的浑身已被湖水浸透,在这寒冬腊月的夜晚,谁能体会到她所受的凄苦呢!
她是被一个二十来岁的青年救起的,此时这位青年小伙已把她抱上小亭,他不顾三七二十一,把碧莲倒放在小石桌上,头垂向下,把她喝进肚子里的湖水一点点地空出来。他立即又把碧莲紧紧抱起,向远处一个小屋跑去……
作者有话要说: 相友
端午节里入商城,烈日炎炎觅良朋;
人生相逢总有遇,一见如故两心倾。
怨来鹊桥架起晚,暗叹银汉少流萤;
顾眄几多曾经识,传语期日似曾逢。
身不婀娜自窈窕,颜无浓抹花粉容;
短裙蓝天一剪裁,柳眉悬月两叶生。
白肌肤里红晕起,含眸笑处娇春风;
最喜黛丝黑瀑下,三度羞挽泻手中。
无语惭惭含怯怯,启唇莺莺和鸣鸣;
温柔情真妩媚态,拥抚意切缠绵情。
斯守可恨三日短,离别谁不肝肠断;
朝朝暮暮人人望,卿卿你我两下伤。
思君一日三秋长,商城一望云茫茫;
天地若与人长久,何不恤我双鬓头。
别后惨淡苦度日,餐饮乏味夜守侯;
几欲振翅重北上,无奈贪图寂静中。
私下有志不凌云,痛洒廿年岁月风;
花前月下多留恋,谁读寒暑帐下灯?
由来相思生两地,耳鬓斯磨无良意;
延过倒挂月牙半,便有满圆当空明。
不信仰望头上日,阴晴几度终还晴。
愿君异乡勤珍重,饱餐少劳养安宁;
天炎气浊少出外,夜黑路凶莫踏径。
友交三良忌三损,朋结知己绝奉承;
处人多为他人想,行事心正两袖清。
有劳心中莫生怨,得讥避辞不回言;
闹里慎行防外侮,静处多思己心安。
牢记慈母千嘱咐,莫忘家父万叮咛;
父母亲朋多思念,不能面见信频传。
我尚有语千万万,可恨意长纸张短;
想是几日又重逢,筐筐篓篓再相倾。
☆、第十六章 平湖儿女
第十六章 平湖儿女
新的一年到来了,它不但翻去了最后的一张旧日历,它也向人间传送来了春天将临的信息。但是,寒霜和冰雪依然盘踞在大地上,没有春风那温暖的一击,它是不会心甘情愿地逃离人间的。而春风的脚步竟是那样的迟缓。但是,毕竟它已向人间走来,春光明媚春暖花开的日子已不会太遥远了。
市长梁新又过了一个快活的春节。自从和马丽闹翻后,他又物色了一个刚毕业的女学生,那女孩叫史玉心,长的也是貌若天仙,温柔多情。他没出半年就把女孩调到了他的身边,做起了他的第二玛丽。他们又修筑了一个更加安全高级华丽的安乐窝。而马丽也更不会独守闺房忍受寂寞,她自从和那位大领导鱼水之欢后,两人便十天半月一小聚,三月半年一大聚。大领导就这还不满足,几次要把她调到身边,马丽担心他是快退休之人,不想把自己的青春年华栓在一个老头子身上,便婉言谢绝了,她只等着有机会能做个副市长什么的和梁新一较高下。
梁新和马丽各自享受着各自无耻的快乐,各自续演着各自的丑恶。这也是卑鄙者以卑鄙而骄傲,下J